Related was jarig en vierde haar eerste verjaardag. Niet gek dus om tijdens je tweede editie met bovenstaande namen te komen. Grootste naam is natuurlijk Kenny Dope, die afgelopen zomer ook te bewonderen was in de Defected in the House area op Dance Valley. Hetzelfde geldt ook voor de heren van Copyright, die destijds de beste set voorschotelde. Ook Terry Hunter is een naam die er mag zijn, maar in Nederland misschien wat minder naamsbekendheid geniet.

De aftrap werd gedaan door Greg van Bueren, waar we helaas door enige vertraging niets van hebben kunnen meekrijgen. Openingssets zijn toch vaak ‘warmdraaiers’ en die vallen vaak in de smaak. Greg is, naast de broer van Roog, ook de andere helft van Hardsoul en staat vaak garant voor prima House sets.

Ryan Marciano & Sunnery James namen het stokje over en deden dat niet slecht. Veel funky tracks en gelukkig minder beukwerk dan tijdens de vorige editie van Sandays in The Sand, Amsterdam. Verschrikkelijk eentonig was dat en gelukkig bleef dat hier achterwege. Op dat moment was het nog vrij rustig in de Power Zone. Al met al een goede set en een sterke verbetering ten opzichte van destijds in The Sand. Het verschil in tijdstip in programmeren zal ook wel van invloed zijn geweest (toen laat, nu vroeg).

De zaal raakte steeds meer vol, aangezien Kenny Dope zijn opwachting ging maken. En jawel, het zou een back-2-back set worden samen met die andere Amerikaan, namelijk Terry Hunter. De verwachtingen waren hoog, wat logisch was met zulke heren achter de decks. Kenny leek in het begin heel erg geïrriteerd en volgens mij had hij problemen met het apparatuur. Nu kijkt de beste man niet zo vaak vrolijk als hij moet draaien, maar nu was het wel heel erg. Met een eentonige blik keek hij het publiek in en dat eentonige zou helaas ook in zijn set terugkeren. Hij begon niet slecht, maar gaandeweg zijn set werd het steeds monotoner. Dit is niet de Kenny Dope die zo beroemd is geworden met zijn opgewekte Houseproducties vol met mooie vocalen en gebruik van instrumenten. Weliswaar kwamen die vooral voort uit zijn samenwerking met Louie Vega als het duo Masters at Work, maar het aard van het beestje was in deze set vrijwel nergens te bekennen. Na een tijd nam Terry Hunter het over en die deed het iets beter. Net zo chagrijnig kijkend als Kenny, bracht hij iets meer kleur in de set, maar het was gewoonweg niet genoeg. Op een gegeven moment nam Kenny het weer over en tot overmaat van ramp gooide hij het, inmiddels uitgekotste, ‘Bodyrox – Yeah, yeah’ erin. En alsof dat niet genoeg was, kwam ook nog ‘Samim – Heater’ voorbij. Dat nummer wordt al een tijd grijsgedraaid in menig skihut en de ‘grote meester’ moet ons er mee confronteren, bah! Terry Hunter sloot de back-2-back set af en eindigde met drie hele sterke platen. Waarom niet de hele set zo gedraaid?

Afsluiters van de avond waren de heren van Copyright. Nu staan afsluiters meestal garant voor het stevigere werk, maar deze heren vertegenwoordigden gelukkig wel de sound waar ze voor staan. Kenmerkende Afro-tracks met goede vocalen. Een hoop enthousiasme droop ervan af en dat merkte het publiek ook. Wederom leverden ze een goede set af en het geweldige ‘Dennis Ferrer – Touch the Sky’, kwam ook nog langs en uiteraard ook wat eigen producties. Nog een track van Ferrer (in samenwerking met Jerome Sydenham) die langskwam, was het legendarische ‘Sandcastles’. Dit is de sound die het meeste zou passen als je de namen van de line-up zou zien, maar jammergenoeg sporadisch voorkwam.

De Power Zone raakte langzaam leeg, waarschijnlijk omdat veel mensen niet wisten dat het feest tot zes uur zou duren in plaats van de oorspronkelijke eindtijd van vijf uur. Feit blijft dat Related niet exact het feest is geworden wat je wel zou verwachten. Of de verwachtingen zijn te hoog of de DJ’s passen zich teveel aan als ze hier in Nederland draaien. Hierbij doel ik dan voornamelijk op de heren Kenny Dope en Terry Hunter. Het is een gespreksonderwerp dat op menig House forum tegenwoordig gevoerd wordt. Waarom kunnen vooral die grote DJ’s uit de VS hier in Nederland niet brengen waar ze elders wel om bekend zijn? Het lijkt inderdaad of ze zich teveel aanpassen. Nu krijg je de vraag of dat wordt gedwongen (door de organisatie van het feest) of dat ze het bewust doen. Maar misschien ligt het ook wel een beetje aan het publiek, wat liever die meer ‘Hollandse’ sound hoort en niet zozeer warm worden van ene Kenny Dope. Allemaal vragen die menig liefhebber van de soulful en vooral Amerikaanse House sound bezighoudt.